ఒక విధంగా, ఉద్యమంలో చేరడానికి మనుషులే కరువయ్యారు.ఒకప్పుడు బాగా చదువుకున్న మేథావులు కూడా ఉద్యమంలో భాగస్థులు అయ్యేవారు. పెత్తందారీ పాలనకు వ్యతిరేకంగా చేస్తున్న ఉద్యమం వ్యూహాత్మకంగా బలంగా ఉండేది. అయితే, రాను రానూ ఉద్యమంలో సభ్యుల సంఖ్య తగ్గుతూ వస్తుంది. ఏ పెట్టుబడీదారి, గ్లోబలైజేషన్‌కు వ్యతిరేకంగా మావోయిస్ట్‌లు పోరాటం చేశారో.. అదే, గ్లోబలైజేషన్‌ అభివృద్ధి పేరుతో వచ్చి, పేదలకు సైతం వృత్తి ఉద్యోగావకాశాలను పెంచింది. రానురానూ రోడ్డు రవాణా మెరుగువుతోంది. అసలు, ఏ అడవి బిడ్డల కోసం నక్సలైట్లు పోరాటం మొదలుపెట్టారో ఆ అడవుల్లో జీవించేవారే తక్కువయ్యారు.చదువుకుంటున్న ఆదివాసీ యువతంతా వృత్తి విద్యల కోసం నగరాల బాట పట్టారు. నిరక్షరాస్యులు, అవకాశాలకు దూరమైన వారు తప్ప అడవుల్లో నివశించే వారే తక్కువయ్యారు. దీనితో, ఉద్యమంలో నుండి వెళ్లిపోయేవారే తప్ప కొత్తగా వచ్చేవారు లేరు. దీనితో, అత్యంత వెనుకబడిన ప్రాంతాల నుండి బలవంతంగా యువతను లాక్కుంటున్న పరిస్థితి వచ్చింది. వారికి సరైన శాస్త్రీయ పరిజ్ఞానం లేకపోవడంతో సంఖ్యా బలం తప్ప బుద్ధి బలం లోపించిన పరిస్థితులు వచ్చాయి. ఒకొక్కరిగా సీనియర్‌ లీడర్లంతా కనుమరుగవుతుంటే.. ఉన్నవారితోనే ఉద్యమాన్ని నడిపాల్సి అవసరం వచ్చింది. డాక్టర్లు, ఇంజినీర్లు, పరిశోధకులు, శాస్త్రవేత్తలు కనుమరుగయ్యి..
గన్ను పట్టుకోవడం వచ్చినవారే ఎక్కువయ్యారు. ప్రభుత్వం పోలీసింగ్‌ పెరిగే కొద్దీ, అడవుల్లో మావోయిస్ట్‌ పొటన్సీ తగ్గుతూ వచ్చింది. 2011లో దండకారణ్య స్పెషల్‌ జోనల్‌ కమిటీ రూపొందించిన ఒక నివేదికలో.. ఈ ప్రాంతంలో ఉద్యమం స్తబ్దత స్థాయికి చేరుకుందని పేర్కొంది. దీనిని, 2013`14లో సెంట్రల్‌ కమిటీ కూడా ఆమోదించింది.2014లో, అప్పటి సిపిఐ`మావోయిస్ట్‌ ప్రధాన కార్యదర్శి ముప్పాల లక్ష్మణరావు అలియాస్‌ గణపతి.. అన్ని రాష్ట్ర కమిటీలకు రాసిన లేఖలో కీలకమైన వ్యాఖ్యలు చేశారు. నష్టాలను తగ్గించండనీ, బలమైన కోటలను రక్షించండని అందులో ఉత్తర్వు ఇచ్చారు. ఈ పరిణామం, మావోయిస్ట్‌ ఉద్యమ తిరోగమనాన్ని సూచిస్తుంది. అప్పటికే, ఆంధ్రప్రదేశ్‌, ఒడిశా, మహారాష్ట్ర, ఛత్తీస్‌గఢ్‌ వంటి చాలా రాష్ట్రాల్లో గ్రేహౌండ్స్‌, స్పెషల్‌ ఆపరేషన్స్‌ గ్రూప్‌ వంటి నక్సల్‌ వ్యతిరేక పోరాట దళాలు వచ్చేశాయి. ఇది కీకారణ్యంలోకి కూడా చొరబడి, అగ్ర నాయకులను చంపేశాయి. అప్పటి నుంచి మావోయిస్టుల కార్యకలాపాల పరిధి తగ్గుతూ వస్తోంది. అది ఆంధ్రా ఒడిశా బోర్డర్‌లో, లేదంటే ఛత్తీస్‌గఢ్‌, మహారాష్ట్ర, బీహార్‌, జార్ఖండ్‌లలో ఉంటుంది. గతంలో ఈ ప్రాంతాల్లో మావోయిస్ట్‌లు మాత్రమే పరిష్కరించే సమస్యలను ఇప్పుడు తర్వాతి తరంలోని మధ్యతరగతి నాయకత్వంలో గిరిజన ప్రజలు బలంగా మారారు. మైదాన ప్రాంతాల ఆధిపత్యాన్ని ప్రశ్నించే స్థాయికి వచ్చారు. ఇలాంటి పరిస్థితుల మధ్య ఒకప్పుడు పదులు సంఖ్యలో ఉన్న కేంద్ర కమిటీ బలం ఇప్పుడు వేళ్లపై లెక్కపెట్టే స్థాయికి వచ్చింది. ఇందులో కూడా దాదాపు 60 ఏళ్లు పైబడిన నాయకులే ఉన్నారు. వీరిలో ఎక్కువ మంది వివిధ వ్యాధులతో బాధపడుతున్నారు. వారిలో కూడా దాదాపు 70% మంది ఏపీ, తెలంగాణకు చెందిన వారు. వీరిలో చాలా మంది చనిపోయారు కూడా. మధ్య స్థాయి నాయకత్వం కూడా బలంగా లేదు. ఏది ఏమైనప్పటికీ, మావోయిస్ట్‌ ఉద్యమానికి కాలం చెల్లింది. నానాటికీ పెరుగుతున్న లొంగుబాట్లతో శాంతి చర్చలు చేసే పరిస్థితి కూడా లేదు. ఇక, పోరాటం అంటారా.. దాని రూపం మార్చుకొని చాలా కాలం అయ్యింది. బూటకమైనా, నాటకమైనా అది ప్రజాస్వామ్య బద్దంగానే జరుగుతుందనే రాజకీయం పెరిగింది. అందులో నుండి సమస్యలను పరిష్కరించాలి తప్ప అడవుల్లో ఇక స్థానం లేదన్నది స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది.